Rozdział 10 "Szczurów nie wpuszczam" :D

Dwie godziny później powoli zaczęła przebudzać się Vanessa, a że byłoi jej bardzo wygodnie robiła to dosyć powolnie. I do tego jeszcze urzekał ją ten piękny zapach. W końcu otworzyła oczy i... wrzasnęła w niebogłosy, czym sprawiła że Calum spadł z łóżka a na niego spadła Raini która też zaczęła wrzeszczeć. Te dwa wrzaski przebudziły Laurę która nie otwierajac oczu wrzasnęła:
- Zamknijcie te ryje, ktoś tu chce spać.
- No właśnie Marano, nie drzyj ryja bo ktoś tu chce spać - odpowiedział jej zaspany Ross.
- Cicho siedź Lynch nie do Ciebie mówię - warknęła i wtedy ją olśniło tak samo jak blondyna.
Otworzyli jendocześnie oczy i ogarnęli że stykają się nosami i leżą w jednym łóżku objęci ze sobą. Napięcie między nimi wzrosło... dzieliły ich tylko milimetry... czuli swoje oddechy na sobie, ale nie zmienili pozycji. I wtedy... zadzwonił dzwonek do drzwi, a Laura poderwała się z łóżka, na co Ross przeklął w myślach. Ta sytuacja mu odpowiadała nie wiedzieć czemu, ale wtedy zauważył że brunetka stoi w jego koszuli sięgającej jej zaledwie do połowy uda. mógł więc poprzyglądać się jej zgrabnym nogom, ale zgromiła go wzrokiem

-nie ciesz się tak, Lynch, mam spodenki -  Dopiero wtedy zorientował się, że ma na twarzy, delikatnie mówiąc, dość głupawy uśmiech starego zboczeńca. następnie Laura podeszłą do drzwi i lekko je uchyliła żeby posłuchać kto przyszedł

tymczasem w pokoju Rikera

No dobra myśl Vanessa myśl trzeba sie zachować jak dorosły człowiek. Masz szczęście,  tego człowieka to by chyba nawet tsunami nie obudziło. Bardzo ostrożnie, starając się nie obudzić chłopaka, podniosłam jego rękę (cholera, strasznie on ciężki!) i delikatnie wyswobodziłam się z jego uścisku.  Dobrze jest, pomyślałam. Ostrożnie położyłam jego rękę na brzuchu… I w tym momencie chłopak przewrócił się we śnie na drugi bok. Pech chciał, że zabrakło mu łóżka i sturlał się na podłogę.

-Ał.. – syknął z bólu.  Przerażona wpatrywałam się w niego kilka sekund. Chyba zaczynał wracać z objęć Morfeusza. Trza spier… znaczy spadać. Po cichutku wymknęłam się z pokoju i zamknęłam drzwi. Odetchnęłam z ulgą. Chyba się udało…

- Vanessa… - dobiegł mnie przytłumiony przez drzwi głos Rikera. No tak, CHYBA. – Możesz mi wyjaśnić, czemu spałaś w moim łóżku i skąd masz tą koszulę?

- Cholera.. . - zaklęłam chicho. Otworzyłam drzwi i pewna siebie powiedziałam:

- Wiesz, masz w końcu takie wygodne łóżko… lepsze to niż spanie w śpiworze na podłodze, co nie?

- Myślałem, że to część atrakcji podczas babskich wieczorków – mruknął zasapanym głosem. No dobra, miał rację… To cała magia i początkowo planowałyśmy tak zrobić, ale ta cała gra w butelkę… No ale przecież mu tego nie powiem!

- Błagam, nie mamy 10 lat! – Roześmiałam się. Mam nadzieję, że wyszło naturalnie… W sytuacjach stresowych całe moje aktorskie zdolności mnie opuszczały… A ten jego nagi umięśniony tors na którym mi się tak wygodnie spało wcale nie pomagał. Vanessa ogarnij się masz już chłopaka, a na innego się gapisz jakbyś męskiej klaty nigdy dotąd nie widziała.

- No dobra, która godzina? – Odpuścił Riker. Chyba to łyknął. Uff… Spojrzałam na zegarek na jego biurku

- Dochodzi ósma – odpowiedziałam.

- To co mnie budzisz  tak wcześnie?! – oburzył się blondyn. – No błagam ludzie, czy w tym domu nie można już nawet wstać o ludzkiej porze?

- A ludzka pora to która? – spytałam

- Minimum 10, ale najlepiej koło 11 – mruknął. To było chyba ostatnie, co zarejestrował jego mózg, bo w następnej chwili usłyszałam ciche chrapanie. Westchnęłam i poszłam do salonu po swoje rzeczy. Tam za to czekała na mnie niezbyt miła niespodzianka. Rydel stała w drzwiach, kłócąc się z Maią i Emily. Ma u mnie za to plusa, też nie trawię tej dwójki.

- Po kiego tu przylazłyście?

- A co już nie można przyjść do swojego chłopaka? - odwarknęła Emily blondynce

- Nie, nie można. Nikt was nie zapraszał. Zresztą jest 8 rano i jakbyś zapomniała to Riker śpi o takich porach

- Taa… odezwała się ta co go tak dobrze zna - prychnęła

- Ej co się dzieje? - wkroczyłam do akcji

- ooo kogo my tu mamy, sławną Vanesse Marano!

- och, nie wiedziałam że sie tak ucieszysz na mój widok Emily, ale i tak nie zrobię sobie z tobą zdjęcia

- Daruj sobie, już dawno i nie prawda

U Rossa w pokoju

Stałam w drzwiach pokoju Rossa i przysłuchiwałam się kłótni która miała miejsce na dole.. Vanessa wkroczyła do akcji. To dobrze bo tamte dwie nie przyjmowały żadnych argumentów na to, że to nie jest dobra pora na odwiedziny.

Tak trudno zrozumieć NIE?! ja to już bym im dała kopa w dupę i nara. Nikt mnie tak nie wkurzał jak tamte dwie lafiryndy

Nagle usłyszałam głos blondyna tuż przy swoim uchu:

- Wiesz że jak się złościsz to tak słodko marszczysz nosek?

- A wiesz co to przestrzeń osobista? – odgryzłam się, patrząc jak jego ciało przylega do mojego

- A wiesz że to nie ładnie podsłuchiwać? – znów powiedział mi to do ucha, aż mi ciary przeszły po plecach. Trochę on straszny… A może to ja naoglądałam się za dużo horrorów, w których psychopata najpierw zwodzi ofiarę, a później ćwiartuje, gotuje i wcina na kolację? Taaa… to dość możliwe… W każdym razie, Ross najwidocznie chciał się bawić w pytania. No więc grajmy…

- A wiesz że mnie wkurzasz?

- A wiesz że to sprawia że Ci się jeszcze bardziej podobam i że nie możesz mi się oprzeć?

- Taa jasne chciałbyś… - flirtu mu się zachciało. Jak chce ale ja się pierwsza w tej bitwie nie ugnę. Stanęłam do niego przodem. - A wiesz że sam siebie oszukujesz, bo jest na odwrót? Przyparł mnie do ściany i popatrzył głęboko w oczy… Napięcie między nami sięgało zenitu.

- A wiesz że to ty pierwsza pękniesz? – Cholera, skąd on to wie… naprawdę mam wielką ochotę wpić się w te jego usta, ale to mój największy wróg i nienawidzimy się. Nie dam mu takiej satysfakcji. Trzeba zwiewać…

- A wiesz że się mylisz? - Odepchnęłam go lekko i wybiegłam wręcz z pokoju żeby mnie nie zatrzymał. Gdy już byłam na dole popatrzyłam na moje dwie nieprzyjaciółki i powiedziałam mówiąc słodkim głosikiem:

- No siemaaaaaa… Jak dzionek? – Dołączyłam do tego mój najsłodszy uśmiech. Efekt był natychmiastowy. Maia aż poczerwieniała ze złości. Ledwo powstrzymałam się od wybuchnięcia śmiechem. Och, jak ja tej mendy nienawidzę.

- Można wiedzieć, co robiłaś w pokoju Rossa?! – Wydarła się na mnie

- Spałam. – odpowiedziałam spokojnie, wzruszając ramionami. Już widziałam, że wygrałam. Wściekłość Mai sięgała zenitu. Gdyby wzrok mógł zabijać, to Rydel już by dzwoniła do ubezpieczyciela po zasiłek pogrzebowy. Och, jak ja kocham ją wkurzać… - Miałam spać na podłodze, w śpiworze? Łóżko wygodniejsze… Zresztą jesteśmy dorosłe!- No dobra, zamierzałyśmy spać na podłodze w śpiworach, ale ta gra w butelkę wszystko zniszczyła. No ale chyba jej tego nie powiem, nie?

- Serio? Chyba mnie coś ominęło. – Odgryzła się ta << słuchacz jedynego słusznego radia ocenzurował to wulgarne zdanie>>

- Miałaś nadzieję, że zaproszę cię na osiemnastkę? – spytałam z niedowierzaniem – Chyba cię posrało… Szczurów do domu nie wpuszczam- Ha! Zagięłam ją! Laura: 1 Maia: 0

- I tak bym nie przyszła – No! To był pocisk na miarę Mody na Sukces! Dokładnie w stylu Mai.

- Możecie przestać się drzeć? Niektórzy chcą spać! – Odwróciłam się i zauważyłam stojących za mną kolejno: Rikera, Rossa, Caluma, Raini, Rocky’ego i Ellington’a

- Wyglądacie jak postacie z jakiejś kiepskiej telenoweli – Mruknął Ellington. Ha! Mówiłam! Pociski rodem z Mody na Sukces…

- Nic tylko po pop-corn iść – dodał zaspany Riker

- Tu nawet pop-corn nie pomoże – ziewnęła Raini. Była jedyną osobą, jaką znałam, która mogła się równać z Rikerem, jeśli chodzi o ilość snu, jakiej potrzebuje. Reszta zachichotała. Za to Maia i Emily dalej stały w drzwiach. Nikt nie zaproponował im, żeby weszły, no bo po co? W końcu Rydel westchnęła i postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce:

-Okej, wy dwie – Wskazała na Maię i Emily – Nikt was tu nie zapraszał, więc spadajcie. – To powiedziawszy zatrzasnęła im drzwi przed nosem i kompletnie ignorując łomotanie w nie tych dwóch małych jędz, zwróciła się do reszty:

- A wy, skoro już wstaliście, pomożecie mi ze śniadaniem – Zadecydowała blondynka

- Coo? Nieee - jęknęli prawie wszyscy oprócz mnie i Vanessy.

- Dobra to wy idźcie a my to ogarniemy - powiedziałam szykując szatański plan.

- Taaaaaak! - wrzasnęła reszta i pognała na górę.

- Okej, mów co kombinujesz - powiedziała Van. Jak ona mnie dobrze zna

- No Rydel dawaj jakieś porządne głośniki. Jak mam robić śniadanie to tylko przy muzyce. Wspólnymi siłami przytachałyśmy dwa wielkie głośniki z garażu i podpięłyśmy do wieży. Puściłyśmy dosyć głośno: http://www.youtube.com/watch?v=Z5SkXW3ZkYQ i zaczęłyśmy wariować i śpiewać. Nie zmusiło to jednak innych do ruszenia dup na dół, więc puściłyśmy następną tylko o wiele głośniej: http://www.youtube.com/watch?v=hy32oQjBc_0. Ponieważ to też nie przyniosło zamierzonych rezultatów, Vanessa pobiegła do salonu, skąd za chwilę przybiegła ze swoją mp3.

-O nie.. – Jęknęłam. Znając jej upodobania muzyczne, na pewno nie było to nic po angielsku… Kilka sekund później z głośników popłynęło http://www.youtube.com/watch?v=PJ2snVIoKY8 Tym razem zadziałało, na dół zeszli wszyscy, a ich miny nie wyglądały na szczęśliwe. Riker wręcz był wściekły. Z rozmachem odłączył glośniki z kontaktów i się wydarł na mnie i na Vanesse:

- Jazda mi stąd obie! To nie jest wasz dom żebyście mogły sobie tutaj robić co chcecie.

- Ale przecież to tylko żarty... - próbowała coś wskórać Vanessa.

- W dupę sobie wsadź te żarty. Chociaż… może lepiej nie bo i tak jest już za wielka - odpowiedział chamsko najstarszy. Nikt nic nie mówił tylko gapił się na tą dwójkę, musiałam więc zareagować.

- Super... zadałeś jej cios poniżej pasa, możesz sobie pogratulować.

- Tak, gratuluje sobie, zafunduje sobie nawet medal. A teraz wynocha!

Wzięłam oniemiałą Van za rękę i wyszłam z domu trzaskając drzwiami. Dobrze że nie było ludzi na dworze, bo widok dwóch nastolatek w koszulach mógłby dać wiele do myślenia. Dochodząc do domu usłyszałam wołanie:

- Dziewczyny poczekajcie - to była Rydel. - Naprawdę was za niego przepraszam, nie wiem co mu odbiło.

- Mnie to wsio rybka, ale Vanessa raczej się na nim mocno zawiodła. Zadzwoń jak ich nie będzie w domu. Wpadniemy po nasze rzeczy.

- Okej, pamiętajcie że do mnie zawsze możecie przyjść dobrze?

- Jasne - przytuliłam ją mocno. - Ale teraz już spadamy. Kopnij w dupę swojego brata ode mnie.

- Postaram się - uśmiechnęła się i odeszła a ja weszłam do domu i poszłam do pokoju Van. *********************************************************************************

Jeeeest xd udało się! aranżacja pisemna jest głównie Ciasteczka, bo ja czuję sie jak flaki z olejem. Mam nadzieję że spodoba się wam tak bardzo jak poprzedni i że będzie tyle samo a może nawet więcej komentarzy :)

Całusy, Niewi :*

********************************************************************************

No więc tak prezentuje się nasz pierwszy rozdział :) Jak widzicie, zrobiłam z Vanessy fankę anime. Przepraszam, ja się po prostu nie mogłam powstrzymać xd Przyszedł do mnie Naruto i mnie tak ładnie poprosił… ^u^ do tego tak kocham tą piosenkę… Ale na temat: Może rozdział trochę krótki, ale uwierzcie mi, pisałyśmy go 4 godziny ._____. Myślę, że to dlatego, że jest to nasz pierwszy, w pełni wspólnie pisany rozdział i ogarnięcie planów Niewidzialnej chwilę mi zajęło. Niestety, mój mózg na wakacje się wyłącza, więc było to jeszcze trudniejsze… Myślę, że pisanie następnych pójdzie nam już sprawniej, ale to Niewi jest tą od myślenia i wymyślania fabuły, a ja tą, od wtrącania sucharów :3 
Jeszcze sprawa do pewnej anonimowej osóbki, komentującej mój poprzedni wpis: Co to za anime? *.* jak tak cię zainteresowało, to ja pewnie łyknę je w jeden dzień xd I polska wersja piosenki NICO touches the walls? o.O wyślij mi linka na gg, albo w komentarzu. Muszę to zobaczyć ^u^
Cóż mogę więcej powiedzieć? Pozdrawiam, przepraszam no i zapraszam tu: http://ciasteczko-z-czekolada.blogspot.com/ ^^ Tak, chamsko się reklamuję, ale będę to robić, dopóki nie przyniesie to zamierzonych rezultatów ;)

To ja wracam do Free! xd

Całusy, przytulasy i co tam jeszcze można wymyślić ;) Ciasteczkowy Potwór :*