Rozdział 11

Perspektywa Vanessy

Leżałam na łóżku z zamkniętymi oczami, z słuchawkami na uszach, wsłuchując się w melodie moich ulubionych piosenek. W przeciwieństwie do innych, zamiast w słowa, zawsze wsłuchiwałam się w perkusję. Wtedy muzyka brzmiała zupełnie inaczej, mogłam usłyszeć jej pełne brzmienie. Lepiej do mnie docierała. (ja tak zawsze robię  – dop. Ciasteczkowy) Leżałam tak i rozmyślałam. O wszystkim… O tym co się dzisiaj wydarzyło. O Rikerze (już nie powiem, jakim epitetem mogłabym go określić…), o Rydel… Myślałam, czy mogę jej zaufać… Mimo, że czułam się, jakbym znała ją od zawsze, to jednak trzy tygodnie dalej pozostawały trzema tygodniami. Rozmyślałam też o tym, jak to jest pomiędzy moją siostrą a Rossem. Mimo tych ich ciągłych kłótni, widziałam, że ciągnie ich nawzajem do siebie. Westchnęłam i przełączyłam piosenkę na http://www.youtube.com/watch?v=Ih61MJ72v1Y Potrzebowałam teraz czegoś wolniejszego, spokojniejszego, żeby uspokoić myśli. Po kilku minutach mój brzuch zaczął gorączkowo domagać się śniadania. No tak, przecież jeszcze nic dzisiaj nie jadłam… Powoli przewróciłam się na bok, otworzyłam oczy i… krzyknęłam z przerażenia.

- Laura! – krzyknęłam oburzona. – Nie strasz mnie tak! – Jednak moja siostra chyba nie bardzo przejęła się tym opieprzem bo siedziała przy moim biurku i zwijała się ze śmiechu. Prychnęłam i ruszyłam w stronę drzwi do pokoju.

- Zaczekaj! – Zawołała za mną Laura. – Chciałam z tobą porozmawiać.

- O czym? – spytałam, z całej siły starając się, by w moim głosie nie można było dosłyszeć tej nutki złośliwości.

- Spokojnie… - powiedziała z uśmiechem Laura. Ups… chyba jednak ją dosłyszała. – o Rikerze…

- Nie trzeba, poradzę sobie. – odpowiedziałam nad wyraz spokojnym głosem. Kurde, to aż nie pasowało do sytuacji. Przecież to oczywiste, że sobie nie poradzę, nie? Potrzebuję kogoś, kto mnie psytuli, powie, że wszystko będzie dobrze, nawet jeśli oczywistym jest, że nie. Oczywiste jest też, że nic nie zmieni się w tym temacie, jeśli ja sama nie ruszę 4 liter i tego nie wyjaśnię. Ale na razie, jestem zbyt wkurzona, żeby cokolwiek robić. Niech gość sam przyjdzie i błaga o wybaczenie! O tak, w takich sprawach jestem bezwzględna… Nie wiedzieć czemu, z moich oczu nagle napłynęły łzy… Usiadłam na łóżku i uznałam, że nie ma sensu dłużej powstrzymywać płaczu, bo i tak jest pewne, że mi się to nie uda. Usiadłam na łóżku i rozpłakałam się jak dziecko. Laura natomiast, jakby czytając mi w myślach, podeszła do mnie i mocno przytuliła.

- Ciiicho… - szepnęła. – wszystko będzie dobrze… - uśmiechnęła się. Chlipałam tak jakieś 3 minuty. Nie wiedzieć czemu, ten płacz mnie oczyścił. Czułam się, jakby wszystkie moje problemy, negatywne emocje i te wszystkie świństwa, które się nazbierały przez lata wypłynęły wraz z tymi łzami. Gdy już się trochę uspokoiłam, usłyszałam głośne burczenie. Zaśmiałam się.

- Wiesz, może to dziwne, mówić o tym w takiej chwili, ale jestem głodna – powiedziałam.

- Ja też – Zaśmiała się moja siostra

Kilka minut później obie skakałyśmy już wesoło po kuchni robiąc śniadanie. Mój podły nastrój prysł jak bańka. Może to i lepiej…ponieważ właśnie zadzwonił Sterling z pytaniem czy dam się wyciągnąć za dwie godziny na miasto. Zgodziłam się natychmiast, nie mogę się na nim wyżywać tylko dlatego że pewien KTOŚ jest tępym ch… kretynem. Pewnie się zastanawiacie czemu się nim w ogóle przejmuję skoro mam chłopaka. Pewnie dlatego że go lubię i zależy mi na naszej dobrej relacji. W końcu Laura przerwała moje rozmyślania podtykając mi pod nos talerz z kanapkami. Rzuciłam się na nie jakbym tydzień nic nie jadła i po 5 minutach nie miałam już śniadania. Przynajmniej się najadłam. Poszłam na górę w celu ogarnięcia się na spotkanie. W łazience zdjęłam koszulę należącą do tego debila i cisnęłam w kąt. Weszłam pod prysznic i puściłam zimną wodę żeby do końca ochłonąć. Po prysznicu wytarłam się i założyłam bielizną. Podeszłam do szafy i wyciągnęłam granatową sukienkę z grubymi ramiączkami. Wysuszyłam włosy i zrobiłam lekki makijaż. Kiedy oglądałam efekty swojej pracy usłyszałam dzwonek do drzwi. Chwyciłam torebkę i zeszłam na dół. Tam czekał już na mnie Sterling ubrany w niebieską koszulę, dżinsy i czarne trampki. Mówiłam już że razem z Laurą mamy słabość do facetów w koszulach? Nie no to już wiadomo ( tak ja też mam taką słabość *.* koszule u wysportowanych przystojnych facetów <3 jaram się - Niewi xd ).

- Cześć kochanie – powiedział na przywitanie. – Pięknie wyglądasz.

- Oo dziękuję – podeszłam do niego. – Za to ty wyglądasz bardzo seksownie – wyszeptałam mu do ucha. Na jego twarzy momentalnie pojawił się szeroki uśmiech pokazujący jego piękne dołeczki. Założyłam buty i wzięłam sweterek z wieszaka. Wrzasnęłam:

- Laura wychodzę będę wieczorem! – i wyszłam z domu trzymając chłopaka za rękę.

Zastanawiałam się co będziemy robić. Czekałam jednak na rozwój wydarzeń. Po 15 minutach doszliśmy do parku a tam skierowaliśmy się nad oczko wodne. Na trawie leżał koc i przyszykowany koszyk.

- Podoba ci się? – zapytał.

- Nawet nie wiesz jak bardzo – wyszeptałam.

- Chyba wiem bo oczy ci się świecą jak gwiazdy na niebie.

Usiedliśmy i zaczęliśmy jeść przeróżne smakołyki. Większość to były rzeczy które najbardziej lubię. Nie mam pojęcia skąd to wszystko wiedział ale zapewne pomogła mu Laura, bo tylko ona tyle o mnie wiedziała. Kochani chcieli mi poprawić nastrój. I udało im się to. Leżeliśmy sobie teraz i rozmawialiśmy o wielu nieistotnych rzeczach. Nagle Sterling zamilkł i ujął moją twarz, spojrzał mi głęboko w oczy i delikatnie pocałował. Delikatnie i czule jakby się bał że zaraz zniknę.

- Mam dal ciebie jeszcze jedną niespodziankę – powiedział po czym wstał i wyciągnął zza drzewa gitarę. Usiadł z powrotem na kocu i zaśpiewał mi: http://www.youtube.com/watch?v=K0m3HFF4_0s . Zarumieniłam się i na chwilę spuściłam  wzrok, kiedy go podniosłam przed sobą zamiast Sterlinga ujrzałam Rikera. Zamrugałam parę razy i znów widziałam mojego chłopaka, najwyraźniej moja mózgownica płata mi figle. Dzięki ci wielkie. Po ostatnich akordach przysunęłam się do niego i powiedziałam:

- Wow, to z twojego filmu prawda?

- Tak, ale ci to nie przeszkadza? – zapytał trochę spięty.

W odpowiedzi pocałowałam go.

- Rozumiem że nie – uśmiechnął się. – Trzeba się zbierać bo zaraz zacznie lać.

Niechętnie zebraliśmy rzeczy i udaliśmy się w stronę mojego domu. Szliśmy objęci i szczęśliwi, prawdziwa uczta dla fotoreporterów. Którzy najpewniej zdążyli napstrykać nam już miliony zdjęć, ale mnie to nie obchodziło. Przed furtką zatrzymaliśmy się w celu pożegnania. Zbliżałam swoją twarz do jego kiedy nagle lunęło i to potężnie. Tylko że my dalej tam staliśmy i żegnaliśmy się czule, prawdziwa filmowa scena. Kiedy skończyliśmy byliśmy przemoczeni do suchej nitki. Zaproponowałam więc:

- Może wejdziesz, znajdę dla ciebie jakieś ciuchy.

- Chciałbym, ale muszę wracać, przyjeżdżają rodzice i muszę ogarnąć dom, ale dziękuję.

- No ok… to ja zmykam papa – pocałowałam go w policzek.

- Paa Van – odpowiedział i czym prędzej poszedł w stronę własnego domu.

Gdy otworzyłam drzwi Laura wrzasnęła:

- Stóóóóój!

- Co jest?

- Jesteś cała mokra, muszę iść po mopa.

- Mopa? – zdziwiłam się. – A po kiego ci mop?

- Zobaczysz – powiedziała stając za mną. – Ok, możesz iść.

Ruszyłam więc na przód a moja siostra odwalając jakieś dziwne tańce wycierała wodę która ściekała za mną na podłogę. Wyglądało to przekomicznie. Poszłam do łazienki i zrzuciłam mokre rzeczy. Przebrałam się w suche i wysuszyłam włosy. Na dworze rozpętała się niezła burza, więc razem z Laurą zaczęłyśmy oglądać telewizję. Akurat leciało Baby Daddy więc zostawiłyśmy, kochamy ten serial ( tak jak ja <3 – Niewi ). Był właśnie ciekawy moment między Benem i Riley kiedy porządnie jebutło i  zadzwonił dzwonek. Oooo jęknęła Laura i podniosła swoje cztery litery żeby otworzyć. Następne co usłyszałam to głośne:

- O mój Boże.

Lekko przerażona również podeszłam do drzwi w których zobaczyłam…

********************************************************************************

Taaaaak, nabazgrałyśmy, specjalnie dla was. Mam nadzieję że się podoba. Spróbujecie zgadnąć kto stoi w drzwiach. Następny będzie jak tylko go napiszemy czyli dokładnie nie wiem kiedy xd Czy ktoś jeszcze tutaj ogląda Baby Daddy? xd

Całuski Niewi :*

Więc tak przedstawia się nasz drugi rozdział. Wymęczyliście nas o niego nieźle, nie spodziewałam się, że aż tyle osób czyta nasze wypociny i że aż tak was to wciągnęło O.O Pisała go w większości Niewi, ponieważ ja mam dzisiaj jakiegoś wyjątkowo wielkiego, nieprzezwyciężonego lenia... Dosłownie NIC mi się nie chce. Więc ja standardowo zapraszam do siebie i pomęczę was jeszcze myślą, że jutro do szkoły  :P buahahahaha jestem straszna... coś za krótkie te wakacje, nie? jeszcze tak z 10 miesięcy by się przydało :)
Całusy :*